Zamek wznosić rozpoczęto w 1306 roku, kiedy to biskup chełmiński odstąpił te tereny.  Dogodna lokalizacja, czyli wszechobecne mokradła, a także sama rzeka Działdówka, sprawiła, że zamek zyskał na walorach obronnych. Stał się on siedzibą prokuratora zakonnego, a następnie wójta. Budowla powstała wokół dziedzińca na planie kwadratu o boku 46 m.  Zamek otoczono wysokim murem oraz fosą. Dwie wieże – masywna obok bramy i smuklejsza od strony podjazdu również pełniły funkcje obronne.  Do dzisiaj zachowało się południowo-zachodnie skrzydło zamku, nazywane Domem Dużym, a także obszerna sala pełniąca niegdyś rolę refektarza i kaplicy. W kompleksie znajdowały się też browar, młyn i folusz. W skład zespołu wchodził zamek główny i przedzamcze, które niejako łączyło zamek z miastem.

Zamek był wielokrotnie przedmiotem walk między wojskami krzyżackimi czy pruskimi a polskimi, litewskimi i szwedzkimi. W XVII wieku przebudowano go w stylu renesansowy, Później był stopniowo rozbierany, ale pod koniec XIX postanowiono go odnowić.  Po uszkodzeniach spowodowanych walkami na frontach drugiej wojny światowej, odbudowano zachodnie skrzydło zamku z refektarzem z gotyckimi sklepieniami oraz dziedziniec. W tej części budowli swoją siedzibę ma Urząd Miasta. 

Na miejscu pruskiej osady Rast nad rzeką guber, Krzyżacy około 1329 roku wznieśli drewnianą strażnicę, 30 lat później zastąpiono ją murowanym zamkiem, który stał się siedzibą prokuratora, potem urzędów i załóg krzyżackich, służył również jako baza wypadowa do najazdów na Litwę. Zamek składał się z trzech skrzydeł, od strony zachodniej zamknięty został kurtynowym murem, w którym mieściła się brama wjazdowa. Kompleks nie posiadał przedzamcza i wież, ale na narożach znajdowały się trzy baszty. Obiekt poddawany był licznym przebudowom w XVI i XVII w. Podczas ostatniej z nich wzniesiono cylindryczną wieżę na dziedzińcu, który – na wysokości stropu – obiega drewniana galeryjka. W zamku oraz w folwarku, który do niego przylegał, mieściły się kuchnia, browar, młyn, piekarnia, spichlerz, spiżarnia, zbrojownia, prochownia, kaplica, a także więzienie.

W XVII wieku zamek uległ zniszczeniu, a w czasie odbudowy obniżono skrzydło północne, dotychczas najwyższe, do poziomu pozostałych skrzydeł. Rozbiórkę zewnętrznych fortyfikacji rozpoczęto w I połowie XVIII w., pod koniec roku 1797 w zamku wybuchł pożar i zniszczył część budowli. W latach 1911-1912 miasto wykupiło obiekt, przeznaczając część pomieszczeń na mieszkania, dlatego też dokonano poważnych przeróbek w okresie przedwojennym w celu adaptacji na cele mieszkaniowe i biurowe - przede wszystkim przebito nowe duże otwory okienne. Znajdowało się tu biuro niemieckiej Trzeciej Brygady piechoty. W latach 30. XX w. przeprowadzono niewielkie prace renowacyjne na terenie zamku. Wkrótce potem siedzibę miał w obiekcie również urząd finansowy. W czasie wojny przebudowano część piwnic zamkowych pod skrzydłem północnym w celu przystosowania ich do pełnienia funkcji schronu przeciwlotniczego. Na początku lat 40. przebudowano zachodnią część piwnic znajdujących się pod skrzydłem północnym, z przeznaczeniem na schron przeciwlotniczy. Wojska radzieckie w roku 1945 zajęły Kętrzyn i spaliły zamek, który odbudowano w latach 60. XX w. dzięki staraniom Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Podwyższono dachy, skrzydła południowe i wschodnie, a także dodano jedno piętro w gotyckim stylu w skrzydle północnym. Obecnie wewnątrz zamku znajdują się Biblioteka Miejsca oraz Muzeum Regionalne im. Wojciecha Kętrzyńskiego, w piwnicach północnego skrzydła działa bractwo rycerskie.

Zamek w Nidzicy został wybudowany w latach 70. XIV w. Już na początku kolejnego stulecia swoją siedzibę miał tutaj krzyżacki prokurator. Obiekt budowano głównie z cegły, natomiast budulec podmurówki stanowił kamień. Zamek okalają obronne krużganki wewnętrzne i zewnętrzne. Fasadę zdobią piękne, strzeliste gotyckie okna. W jednej z zamkowych sal do dzisiaj przetrwały freski z przełomu XIV i XV w.  W środkowej części zamku znajdował się refektarz z malowidłem ściennym przedstawiającym św. Weronikę pośród aniołów, sąsiadujący z kancelarią wójta. Ostatnie piętro zachodniej części zamku pełniło funkcje czysto obronne, toteż tam znajdowały się spichrze i krużganki ochronne. Wieże zostały zwieńczone bogato zdobionymi dachami. W piwnicach znajdowało się więzienie, natomiast nad bramą dwukondygnacyjna zamkowa kaplica. Nieopodal niej rozlokowano pomieszczenia dla gości oraz mieszkania wójta i kapelana. Służba zbrojna zakwaterowana została w skrzydłach bocznych zamku. Do pomieszczeń mieszkalnych wschodniego skrzydła można było dostać się jedynie schodami wieży, wieńczącej południowo-wschodnie naroże. W rozbudowanym przedzamczu znajdowały się stajnie i inne budynki gospodarcze, zamieszkiwali tam rzemieślnicy i służba.

W początkach XIX w. stacjonowali tutaj żołnierze francuscy, którzy przyczynili się w znacznym stopniu do zniszczenia zamku. Przed popadnięciem w całkowitą ruinę obiekt uratował radca sądowy Ferdynand Tymoteusz Gregorovius, który zaproponował odbudowę zamku i utworzenie w jego murach siedziby sądu, więzienia, a także pomieszczeń mieszkalnych. Chciał, by w ramach podziękowania wybudowano mu pomnik. Monument ów stanął po 70 latach od śmierci radcy w zamkowym parku. Podczas drugiej wojny światowej zamek został zbombardowany przez wojska rosyjskie i spłonął. W latach pięćdziesiątych rozpoczęto odbudowę obiektu, który oddano do użytku w 1965 roku.

Dzisiaj w zamku swoje siedziby mają Muzeum Ziemi Nidzickiej, Nidzicki Ośrodek Kultury, Bractwo Rycerskie Komturii Nidzickiej, pracownia rzeźby i miejska biblioteka oraz hotel i restauracja.

Około 1280 roku wzniesiono w Morągu, oblanym przez wody jeziora Morąskiego z trzech stron, drewnianą strażnicę krzyżacką, która to stała się siedzibą prokuratora i była własnością komturstwa elbląskiego. Pięćdziesiąt lat później podniesiono Morąg do rangi wójtostwa, wtedy też strażnicę przekształcono w murowany zamek warowny. Prace budowlane trwały jednak blisko pół wieku. Zamek stanowił samodzielny obiekt obronny, ponieważ nie został włączony do murów miasta, umocniono go więc głęboką i szeroką fosą, a także murem obronny. Zamek początkowo składał się z trzech skrzydeł i wieży we wschodnim narożniku.

Obiekt stał się siedzibą starostów książęcych, ich funkcję objęła rodzina Dohnów, którzy w końcu XVI wieku przenieśli się do nowo wybudowanej renesansowej rezydencji w granicach miasta. Po opuszczeniu przez nich zamku, budowla zaczęła niszczeć, na początku XVII w. rozebrano wieżę wschodnią. Obiekt niszczał coraz bardziej, w XIX w. pozostało już tylko północno-zachodnie skrzydło, w którym mieściła się szkoła. Po latach dobudowano drugie skrzydło. Z biegiem lat zamek niszczał. Zachowało się jedno skrzydło oraz drobne fragmenty murów. W 2001 roku został kupiony przez prywatnego właściciela, który pracuje nad jego odbudową. Plany rekonstrukcji dotyczą wieży, prawego skrzydła zamku oraz zwodzonego mostku prowadzącego do pobliskiego kościoła.

Po utworzeniu samodzielnej komturii w Ostródzie potrzebowano bardziej wysuniętej w kierunku Kujaw i Mazowsza strażnicy, której budowę rozpoczęto z polecenia komtura Winricha von Hohensteina. Budowę warowni w Olsztynku ukończono w roku 1370. Zamek został zbudowany na planie prostokąta, dziedziniec zamykały trzy skrzydła, natomiast od strony północnej otaczał go mur. W największym północnym skrzydle mieszkali urzędnicy zakonni. Wzdłuż dwóch pozostałych części zamku biegły od strony dziedzińca okazałe krużganki.  W południowym skrzydle znajdował się refektarz, zbrojownia i komnaty dla gości. Zamek zawierał również izbę zakonnego komornika, kuchnię, piekarnię, piwnicę i spichrze na poddaszu.

Po bitwie pod Grunwaldem zamek został zasiedlony przez księcia Janusza I Starszego wraz z załogą, jednak po pokoju toruńskim obiekt wrócił w ręce Krzyżaków. Zamek często zostawał w rękach Polaków, by potem szybko wrócić we władanie Zakonu. W czasie wojen szwedzkich mieścił się tutaj na terenie przedzamcza arsenał.

Do końca XVII wieku zlikwidowano większość gotyckich elementów obronnych, z elewacji zniknęły otwory strzelnicze, które zastąpiły prostokątne okna Później zamek zaczął niszczeć i pod koniec XVIII w. został w dużej części rozebrany. Pozostał jedynie parter skrzydła południowego i fragmenty zachodniego skrzydła.

W latach 1847-1849 wykorzystując gotyckie mury próbowano zrekonstruować zamek, który nabrał cech neogotyckich. W odbudowanych budynkach umieszczono szkołę. W czasie wojen światowych mury zamkowe nie zostały oszczędzone, ale już w latach 1946-1954 odbudowano je i ponownie przekazano na cele szkolnictwa. Po II wojnie światowej zachowały się fragmenty zamku włączone w budynek szkolny oraz piwnice z krzyżowymi sklepieniami. Obecnie stanowi budynek Zespołu Szkół im. Krzysztofa Celestyna Mrongowiusza.

Pierwsza z krzyżackich budowli ostródzkich była drewniano-ziemna i podlegała komturowi dzierzgońskiemu, nową budowlę wzniesiono kilkadziesiąt lat później z inicjatywy komtura ostródzkiego von Hohensteina. Pod koniec XIV w. istniały więc dwie budowle zamkowe, stara i nowa, obie zostały spalone podczas najazdu wojsk litewskich księcia Kiejsuta.

Zamek wkrótce potem odbudowano, umocniono oraz otoczono głęboką i wypełnioną wodą fosą oraz murem. Fosę zasypano dopiero w XVIII w.

Przygotowując się do nowej wojny z Polską, zamek odbudowano w latach 1407–1410 na planie zbliżonym do obecnego, z tym że lepiej go umocniono, otoczono murem i fosą. Fosa była głęboka i wypełniona wodą. Zasypano ją dopiero w XVIII wieku. Wjazd do zamku znajdował się od strony zachodniej przez zwodzony most nad fosą, następnie przez podwójną bramę wjazdową z bloków granitowych. W podzamczu ulokowane zostały browar, młyn i kuźnia. Od strony wschodniej widać było stajnie, szopy, spichlerze i inne budynki gospodarcze. Piwnice zamkowe wykorzystywane były jako magazyny i zbrojownie. Na pierwszym piętrze znajdowały się komnaty braci, jadalnia, sala rycerska, a kaplica usytuowana była w skrzydle południowym.  Pod strażnicami z gankami dla straży znajdowały się więzienne lochy. Istniały tu także pomieszczenia urzędowe, prochownia, magazyn soli oraz sala sądowa nad bramą główną.

Niestety podczas wielkiego pożaru Ostródy pod koniec XVIII w., wieża i wschodnie skrzydło zamku uległy poważnym uszkodzeniom, rozebrano je i dokonano przeróbek w całym zamku. Do gotyckiego parteru, ocalałego w katastrofie, dobudowano kolejne piętro. Zamek w czasie drugiej wojny światowej został doszczętnie zniszczony, ale w latach 70. Ubiegłego wieku rozpoczęto odbudowę obiektu. Dzisiaj w zamku mieści się Ośrodek Kultury, galeria, biblioteka i muzeum.

W X w., w miejscu, gdzie obecnie znajduje się zamek, znajdował się już dobrze ufortyfikowany pruski gród Pasłęka. Krzyżakom nie od razu udało się zdobyć to miejsce, jednakże w 1297 roku wielki mistrz Meinhardt założył tu na prawie chełmińskim miasto. W początkach XIV w. stanął w tym miejscu zamek, ulokowany na cyplu otoczonym przez rzeką Wąską. Obiekt zbudowany został na planie prostkąta, w murze, od południowej strony znajdował się wjazd, natomiast mur północny sąsiadował z mieszkalnym, dwukondygnacyjnym budynkiem wykonanym z cegły o wymiarach 12 x 51m. Z zamku prowadziło podziemne przejście do wsi Robity, oddalonej o trzy kilometry.

Po bitwie pod Grunwaldem zamek był w rękach Polaków, pokój toruński przywrócił go jednak Krzyżakom. W czasie wojny trzynastoletniej wojska Korony i Litwy ponownie zdobyły budowlę, ale drugi pokój toruński, ustalając nowe granice państwa zakonnego, spowodował, iż obiekt znów znajdował się w rękach zakonników. Wkrótce potem przeniósł się tutaj elbląski komtur, wtedy też dobudowano zachodnie skrzydło zamku. W 1521 roku mieszczanie elbląscy zdobyli zamek i w rok później wysadzili w powietrze. Odbudowa została zainicjowana przez książąt Pruskich Albrechta i Jerzego, wzniesiono wschodnie skrzydło, dobudowano również od północy dwie cylindryczne wierze.

Na początku XIX wieku w zamku znajdował się szpital wojskowy, szkoły, kaplica ewangelicka oraz składy. Podczas drugiej wojny światowej został spalony, obecnie jednak jest całkowicie odbudowany, mieści siedzibę Rady Miejskiej, Izbę Pamięci, bibliotekę, kino oraz świetlicę dla dzieci.

Nieistniejący już zamek wzniesiony został w stylu gotyckim najprawdopodobniej w pierwszej połowie XIV w. Zbudowany nad rzeką Pisą był na planie prostokąta z wewnętrznym dziedzińcem. W drugiej połowie XIV wieku został doszczętnie zniszczony podczas najazdu Litwinów. Po odbudowie spłonął w końcu XVII wieku. Od 1787 roku w rękach prywatnych właścicieli. W XIX w. rozebrano dużą część budynków i murów obronnych. Przez kolejne stulecie zamek trwał w niezmienionej formie, ale podczas drugiej wojny światowej prawie całkowicie zniknął z planu miasta. W latach 60. XX w. władze nakazały ostateczną rozbiórkę obiektu, toteż dzisiaj jedynymi pozostałościami budowli są fragmenty muru znajdującego się w parku nad rzeką Pisą. W 2004 roku prowadzono na tym terenie badania archeologiczne, które stanowią podstawy do podjęcia prób ustalenia dokładnego wyglądu zamku i  być może jego odbudowę w przyszłości.  

W połowie XIV w. Biskup Jan z Miśni zainicjował budowę murowanego zamku, która trwała pół wieku. Dzieło kontynuował jego następca, Jan II Styprock. Zamek składał się wówczas z jednego skrzydła, w centrum znajdował się dziedziniec, z pozostałych stron otoczony murem. Kolejna faza budowy związana była z biskupem Henrykiem III Sorbomem. Przy murze zachodnim powstało mniejsze skrzydło. W tej formie zamek zachował się do dziś. W północno-zachodnim narożniku wybudowano potężną wieżę.

W drugie połowie XV w. Reszel włączono do Polski. W początkach XVI w. powstał tutaj mur obronny, wkrótce potem rozpoczęto prace remontowe przy skrzydle wschodnim, a także dobudowano wartownię przy bramie wjazdowej. Ponowna przebudowa miała miejsce za czasów kardynała Andrzeja Batorego, podwyższono wówczas wieżę, a skrzydło wschodnie stało się gościnnym. U schyłku XVIII w. budynek został przeznaczony na siedzibę więzienia. W początkach XIX w. zamek spłonął dwukrotnie. Dopiero po upływie niemal dwudziestu lat rozpoczęto odbudowę obiektu. Skrzydło południowe zmieniono na kościół ewangelicki, pozostałe skrzydła przystosowano do celów mieszkalnych, natomiast wieża wartownicza odremontowana została dopiero w ubiegłym stuleciu.

Po ostatnim remoncie budynek oddano do użytku w 1985 roku. Obecnie na zamku mieści się m.in. oddział Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie, hotel i restauracja.

Między Jeziorem Ryńskim i Ołów, na wzgórzu, pod koniec XIV w. wielki mistrz zakonu krzyżackiego, Winrich von Kniprode zbudował murowany zamek w miejsce drewnianego grodu istniejącego tutaj wcześniej. Pod koniec XIV w. komturem na zamku był wielki mistrz Konrad von Wallenrode, którego postacią zainspirował się Adam Mickiewicz.  Zaemk stracił na znaczeniu po zawarciu pokoju z Litwą. Z czasem stał się siedzibą jedynie niższych urzędników, takich jak prokuratorzy. W 1525 roku znalazł się w rękach polskich, do 1752 roku mieli w nim siedzibę starostowie książęcy.

Gotycki zamek wybudowany na planie czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem był czteroskrzydłowy z przeznaczeniem dla braci rycerskiej, natomiast przedzamcze składało się z trzech skrzydeł po wschodniej stronie zamku głównego. Całość otoczona została nawadnianą fosą.  W zamku znajdowały się browar, spiżarnia, zbrojownia, piekarnia, młyn, prochownia, kaplica i folwark przed zamkiem. W drugiej połowie XVII w. został wystawiony na licytację, pozostawał od tamtego czasu w rękach prywatnych, zmieniając tylko właścicieli. W drugiej połowie XIX w. władze pruskie dostosowały go do potrzeb więziennictwa. Następnie obiekt strawił pożar, a jego odbudowa trwała ponad trzydzieści lat.

W obecnym kompleksie zachowały się fragmenty murów, wieża, a w piwnicach zamkowych sklepienia. Obecnie mieści się tutaj hotel i restauracja.  

Zamek usytuowany jest pomiędzy jeziorami Długim i Domowym Małym, zachowany jest w formie częściowej ruiny. Pierwszy zamek wybudowano w formie drewnianej w drugiej połowie XIV w. na miejscu  dawnej osady pruskiej. Strażnica ta została spalona niedługo po wybudowaniu przez Litwinów. Po kilkudziesięciu latach powstał na jej miejscu murowany, ceglany budynek na kamiennym cokole. Założono go na planie kwadratu, z wewnętrznym dziedzińcem i czworoboczną wieżą w południowo-zachodnim narożniku i przedzamczem z wjazdem od wschodu. Zamek posiadał cztery trójkondygnacyjne skrzydła. Zamek otoczony był murem i nawodnioną fosą. Stanowił siedzibę komtura, a potem prokuratora krzyżackiego. Został zniszczony podczas wojen polsko-krzyżackich. Przebudowano go w końcu XVI w. z polecenia margrabii Jerzego Fryderyka z Ansbach. Wtedy też zamek otoczono zewnętrznymi fortyfikacjami z czterema wieżami, którym udało się przetrwać niemal do końca XVIII w. Obiekt ulegał stopniowej rozbiórce. Przed  drugą wojną światową w miejscu zamku powstał ratusz, zachowała się jedynie wieża, zwana „Wieżą Juranda”, część przedzamcza oraz fosa.

Jest to zamek zachowany jedynie w ruinie. Budowę obiektu rozpoczęto nad jeziorem Szymbarskim w pierwszej połowie XIV w. Zamek miał pierwotnie formę prostokąta z dziedzińcem, a na narożach muru posiadał kwadratowe wieże. Wjazd prowadził przez drewniany most zwodzony. W związku z wojnami polsko-krzyżackimi, obiekt został przebudowany. W XVI wieku zamek trafił w ręce rodziny  von Polentzów, którzy ponownie rozbudowali zamek, by mógł on pełnić rolę rezydencji. Most zwodzony zastąpiony został murowanym, wspartym na czterech arkadach. Do końca drugiej wojny światowej zamek pozostawał w posiadaniu rodziny Finck von Fickensteinów, którzy to na przełomie XVIII i XIX w. wybudowali nowy dom mieszkalny. W czasie drugie wojny światowej zamek został zniszczony przez Rosjan, w latach późniejszych zabezpieczono obiekt, nie podjęto się jednak od razu jego renowacji. Ruiny szymbarskiego zamku pod koniec 1995 roku stały się polem bitwy z końca II wojny światowej. Volker Schlöndorff kręcił tam sceny do filmu "Król Olch".